|
Dat Affischen in Hast groot ané Tiet.
Dat dat aver keen Honniglecken ist,
dat ward de Fischdieckbesitter dorbi bald gewohr.
Vunwegen blots dat Woder dörch den Mönch lopen loten un de Fische in´n Kescher un rut in de Wanne, so eenfach geit dat nich.
Affischen is Knoknarbeit!
Dor geiht keen Weg umhen.
Eerstmol mutt man dat richtige Geschirr dort hebben.
So een spatteligen Kescher,
de sik licht no hinnen dörchböögt,
as dor een Fisch in is,
den kann een dorbi nich bruken.
Un de Wannen mött ok groot noog wän.
Se mött vull Woder stohn un dorin schall dat nich an Sauerstoff fähln,
as dor Forellen insett ward.
Allns harr Spillers Gerhard nülich bedacht,
as he sien Fischdiek an´n Wehrbrink,
dor dicht bi de Hardau, affischt het.
Aver schön Wäder harr he sik jo jüst nich utsocht.
De Wind weer teemlich kold, dat geev Kniepers in de Hännen.
Dor nütz ok de hitte Wingrog nix.
De Küll wüll woll ok de Grund weest hebben,
dat vun all de Kerlslüüd,
de toseggt harrn, em to helpen, blots “Bruder Josef”,
Hugo un Albert kommen weern.
Dat heet, to´n Arbeiten,
noher weern poor Kerls mehr komen,
as de Arbeit fertig weer.
Spillers Gerhard kunn mit sien Arn tofreden wän,
sien Fisch weern goot afwussen.
Se hebt jo ok woll den ganzen Sommer över düchtig Fudder kregen.
Jüm nu aver rottokriegen, ut den Modder,
dat weer leger as ik dat dacht harr.
Een möß al lange Stävel anhebben,
die bet an´t Lieff gohn dän.
Das legste weer dot Lopen dörch den Modder,
so een Tweezentnerkerl as Hugo, de sack jümmer bet an die Knee weg. Un dat weer nich licht, de Been wedder ruttokriegen.
Dor kunn een dat Glieckgewicht bi verleern un dä denn in´n Modder sitten. Aver wi heet dat so schön:
“Ende gut, alles gut”
So weer dat ok bi´n Affischen ab Spillers Dieck.
|
