|
Krischan un sien Fiedel
Mitunner geit dat schlich to, as´n mol dörche´e Stadt spazeert orre dörch´t Dörp un wiere nix vörhet, drippt´n een Bekannten unfangt dat Snacken an. Jüst so, as mi dat letzten Sünnavendmorgen güng. Dor dröp ick in uns Dörp mien olen Schoolfründ Krischan. He harr in´n Gorden dan Rasen meiht un stünn nu anne Stroot un klön mit sien Nobor.
Tsü, dach ick, dat paßt sick good, moln poor Wöör to snacken. Fröher harrn Krischan un ick tohopen bi´e Schoolmeester Gremmels,Frerking un Vauteck up´e Schoolbank seeten, un no´e Schoolstunn bün´k öfter bi Krischan tohus west. Sien Vadder weer Smed. Dor heff ick girn tokeeken, as dat Iesen glönig mokt un up´n Amboß slon wörr, dat de Funken sprütten. Dat weer een hellen Klang, dan´n wiet hörn kunn.
Av un an wörrt Iesen wedder in´t Füer stäken un de Schropenpüster (Blasebalg) mit de Hand trocken. Dat dörm wi Kinner ok mol. De Amboß, sien Klang, un allns wat so inne Smääd weer, hör un seh ick noch as dormols vör över veerdig Johr. Un an düsse Tiet möß ick denken, as wi uns anne Stroot “gooden Dag” seggen dän.
Krischan frei sick un meen, ick schull´n betten mit in´n Gorden up´e Bank kommen. So setten wi uns in Schatten un hefft vun fröher snackt. Un nu füll mi up, dat wi uns väl to vertelln harrn. Nich bloots so, as´n mol´n Bekannten drippt un nich recht weet, wat´n snacken schall. Wo´n seggt, dat dat Wäer nix döcht orre good is un denn gliecks frogt, wat dat för Neeget gifft. Nee, uns Themo reet nich av.
Dorto mutt ick aver eerstmol seggen, dat Krischan eegendlich “Gerhard§ mit Vörnom un “Gern” mit Nonom heet. “Krischan” seggt de Lüüd in uns Dörp aver alle, wiel de Husnom fröher um Sömteinhunnert mol so west is. Sülmst as dor een Buernsöhn ut Hössen, Krischans Ururgrootvadder, rinfreet het, hefft se wiere “Krischans” seggt. Jüst so as ton Krööger Müller de Lüüd “Spiller” seggt un ton Krööger behrens “Schmettske” orre “Smetts”. “Dat is nu mol so, dor kann´n nix an moken”, säd Krischan. He kenn dat gor nich annert, as dat se “Krischan” to em seggen dän, dormit harr he sick all avfunn.
Nu, worum ok nich? Krischan is ´ne treue Seel, as´n so seggt. He ist noch Jungkirl un jere in´n Dörp mag sien Homor un sien fründlichet Wäsen. Sien Öllernhus is goodet Fachwark, un de Smääd is all lang nich mehr ingang. Nee, dat dä sick jo nich mehr rentiern, un Veeh wörr sick ok nich mehr holn. Dat Läven güng ok so sien Gang. He harr goode Arbeit uns as Hobby sien Fischdieck un dä betten de Husmusik plägen. Betten Fiedeln un Klavier. Dat Klavierspäln harr Unkel August em bibrocht - aver dorup komm ick noch torügg.
Dat Krischan de Fiedel spält, heff ick all länger wetten. He kennt ok dat Leed mit nägenunnängentig Strofen. Ick heff hört, dat he bi een Fier harr dat Leed mit sien Fiedel vordrägen schult. Alle Gäste wolln dat. Schnell wörr de Fiedel holt, un as se dorweer, möß Krischan se eerstmol stimmen. He löt sick dan Ton angäven un dreih vörn anne Fiedel, klimper mit´n Finger upé Saiten, de bi´n Dreihn ümmer strammer warn dän. De Ton wörr ok ümmer, höger, un mit eenmol weer een retten.
Nu sän de Lüüd, “dat is aver schade!” Aver Krischan meen, dat Leed kunn he ok up dree Saiten späln. Aver eerst möß de Ton stimmen. Nu köm de tweete Saite dran. Ok de Ton wörr ümmer höger. Mit eenmol “knacks”, dor weer ok se twei un denn ok lieks de drütte. Alle keeken Krischan an un dachen, nu is´t vörbi, aver de mök wiere un weer nich vertoogt. De letzt Saite hol, un nu stimm ok de Ton.
Krischan füng an to fiedeln, dat lange, lange Leed, un alle hefft mitsungen. Dat weer en bannig Stimmung. De Krööger meen löter, “toletzt hefft wi all dacht, dat Leed harr gor keen Enn. Nee, wat we dor all över lacht hefft!” Un as ick letzten Sünnavend Krischan dorup anspräken dä, säd he: “Jo, up eene Saite kann´n all fiedeln, dor mutt´n bloots betten höger un deeper griepen!” He grien över dan Spoß, dan he dor mol up düsse Ort un Wies hat harr.
Hinnerk Voigts
|
|
