|
De Pingstboom
En Pingstboom vör en Gasthus steiht,
en Bark, so lang un swor,
anne Spitz den Wind dörch Twiegen weiht,
ohn Äst steiht piel he dor!
Is henstellt worrn, vun junge Lüüd,
no ole Sitt un Maud,
an´n Pingstsünnawend anne Tied,
in´n Busch utkeken, wörr he klaut!
Wörr awsogt un drogen no´t Dörp,
väl Spoß, wenn uk nich licht,
gemeensom worr de Boom upbörd,
lang sämtein Mere slicht!
De ole Boom harr een Johr stohn,
an gliecke Stä vun düssen,
de Boom wärr drög, he möß nu gohn,
man dä em nich vermissen!
So is woll väles up de Welt,
wenn´t um hoge Dinge geit,
ward fiert, wenn man se upstellt,
ward nich mehr bruckt, man dorno sleit!
Un Fiern deit man jümmer gern,
up´n Dörpen wie inne Stadt,
de dan Pingstboom sett, de jungen Herrn,
hefft Grund dortau nu hat!
Vun´t Kreuger gew et Beer un Kööm,
´ne gaude lange Stunn,
wat wörr dat Pingsten werre schön,
in ehre Jungkerls Runn!
De Pingstbomm nich to öwerseihn,
grüßt wiet no jere Siet,
doch lang bliewt siene Blä nicht greun,
un no een Joor is rum sien Tied!
De Sinn, de in dütt Spell drinliggt,
dan gifft et väle, väle Johr,
de Kreuger sall een utgäven slicht,
dat is doch wunnerbor!
Hinnerk Voigts
|
